Kaybedersin. En değerlin değildir de değeri yitirildiğinde belirir. Henüz gün bile dönmemişken özlemin pekişir. Uzaktan bir bakış atar sana, son defadır belki de bu göz kırpış. Son bir nefestir, ciğerini katranlayan. Son sabit kalış, hemen önce avuçlarından kaymadan. En kuytuya koysan da ısmarlasan da Allah’a, bu defa yoktur yerinde, emanet etmiştin oysa... Şüphen mi olacak her kaybedişin aslında kendini yeniden bulmaya sebep olabileceğinden. Ya senin içinse tüm bu vazgeçişler. Ne var ki bu da bir avuntu mu yoksa? Bir şeyler becerebiliyor olabilme yetinin sana haz vermesi mi? Belki de değerinin, karşılıksız bir sevgi gibi bitip tükenmesidir korktuğun? Ya başına gelirse korktuğun?
Ya umrunda olmazsa insanların yokluğun? Ne önemi olur ki kalbinde var olan çokluğun?
Düşünmez misin nedir diye bozduğun? Hangi düşüncedir peki içinde boğulduğun?
Hangi dağdan dökülürsün ırmak gibi doğduğun? Dile gelmez misin, yetmez mi dağ gibi dimdik durduğun?
Yoksa sorumluluk mu sebebi tüm bu uyuşukluğun? Asıl problem de bu, mühim değil ne için doğduğun.
Bu musun sen, önemli olan nasıl görünüyorsan öyle olduğun. Kaçıncı suya düşüş, nerede hayallerini kurduğun?
Bir hiç mi uğruna bu kadar yorulduğun? Suç senin, sızlanma! Reva mıdır kaybolduğun?
Cezadır sana, yetmez bu kadar kahrolduğun. Ne anlamın kalır yoksa, boşa mıdır var olduğun?
Tadı yok bir buhardır soluduğun. Kaçıncı gül bu yeşermeden soldurduğun?
- Twitter'da takip et
- RSS
- "Facebook'ta takip et!
Iletisim