Sistem

Sistem zorlar. Sen her ne kadar dünyanın ağır aksak giden düzenine karşı koymaya çalışsan da kurallar, değer yargıları kendin olmanda sana zor kullanır. Ödün vermesen de kendinden, tavırlarından, 'Yapmayacağım!' dediğin ne varsa ona zorlar. Doğallıktan, hoş sözden hoşlanırsın oysa hayat sahte tebessümlerle karşına çıkar. İyi düşünsen de başına üşüşür kötü düşünceler. Elinden geldiğince direnirsin. Boşa dönen bir çark olmadığının farkına varmaya başlasan da dişli olmak seni üzer. Üzse de ezilip su götürmek istersin yakınlarına, susuzluktan çatlarken. Ne kadar yakın olduğun kadar uzaksın kendine aslında. Yabancılaşmışsın. Çarka dişli olmuşsun da ya kendine geçiremediğin dişlerin. Kendini kaybedersin. İstemediğin ne varsa kendinle ilgili ilk önce o belirir gözünün önünde. Vazgeçmek iste-me-sen de gurur en yüksek duvarlarını çeker önüne. Geçemediğin bir engel olur. Çarptıkça nasır tutmak da sana kalır. Oysa ne kadar alçalırsan geçersin o koca duvarlardan. Kaybolmuş benliğin, sen ne bilirsin. Sorgulamayı bırakırsın. 'Neden?'lerin çoğalır hafızanda, aklını tırmalar, olmayan onca şey. Seni sen yapan ne varsa uzaksındır. Ne olmak istediğinle ilgili fikrin olmasa da olmak istemediğinlesindir. Fakat aklında bir gün -mutlaka- olacak umuduyla yaşadığın müddetçe kazanmaya doğru gidersin. 

Ya kazanmak aslında kaybetmekse!