Hiçbir Şeysin

Zincirin pasında gizliydin, kapı menteşesinin yağında; sana bağlandığımda. Baharda uçuşan polenler gibi kararsızdın, yeri geldi samyeli gibi nereden geldiğini bildin. Çocukların çığlıkları gibi şendin pencerenin gıcırdaması gibi iç titretirdin. Akşam karanlığıydın sen, zifiri kış gecelerinin ayazı bol soğuğuydun; Ankara'ydın! Yaşamak için sebebin çoktu, tam merkeziydin hayatın, ıstırabın içleri korkuturdu; İstanbul'dun! Ya terli avuçlarıydın sevgililerin ya tozlu ayakkabıları insanların, her zaman gizlemeye sakladıklarıydın insanların. Soğuk duvarları olurdun bazen yüksek surlu sarayların, tek asfalt yolu gibiydin en ücra taşranın. Varlığından habersiz ilkokuldun; öğrencisiz, rağbetsiz, geç kalan son ders zili gibiydin bakışları üzerine çeker herkesi bekletirdin. Tek mavi bayraklı plajıydın kalplerin oysa girilmesi yasak bir gölettin; tehlikeli. Sanki her şeyde vardın, herhangi bir şeydin; çok abarttım. Oysa ben hiç, sen bir şeydin; şimdi hiçbir şeysin.

Neden

Neden hep kendini anlatmamayı seçtin, ya da yarım yamalak bahsettin. Oysa birkaç fotoğraf, üç beş cümle yeterliydi. Sesli harfleri bile yazmasan tamamlardım zihnimde seni, devrik bile olsa cümlelerin anlardım. Neden konuşmamayı seçtin, sessizliğinden mi mana çıkarmalıydım yoksa suskunluğunda mı gizliydi tüm anlatacakların. Yoksa sen de sessizce haykıranlardan mıydın, hep içine konuşanlardan. Yoksa sevdikleriyle hiç konuşmayan.. Hem neden misafiri oldun ki hayallerimin,  çağırmadığım halde hep baş köşeye neden geçtin? Sen Tanrı misafiri miydin, neden haber vermeden, ansızın gelmeyi seçtin.