Sesini Özlemek

Sesini özlemek.. Belki de şuan yaptığım ve zevk aldığım en büyük şey. Çaresizliğimden değil en azından tek sebep bu değil. Evimdeki neşenin yok olması aklıma takılan. Bağırıp çağırsan da sakince konuşsan da ben her zaman ortak paydayı sevmişim; kulağımda çınlayan sesin. Belki tarif edemem seni, nasıldın ve neye benzerdin kimseye de anlatamam ama çığlıkla karışık kahkahaların. Günlerce anlatsam doyamam.

Yüzün belki asık şimdi belki de gülüyor, gözlerin dolu dolu. Olsun diyorum bunlar gelip geçer, duyguları değil beni sana bağlayan tek şeyi özlüyorum. Telefonum sürekli yanımda, her an çalacak diye umutlanmıyorum, aramanı da beklemiyor. Listemdeki tek parçayı tekrar ediyorum, en sevdiğim, senin söylediğin. Keşke diyorum bazen, biraz fazla dursaydın da daha çok kayıt yapsaydım. Sen söyleseydin ben çalsaydım, ve hiç durmasaydık.

Haklısın çok yordum seni, sevmekten yorulmadım da sen galiba sevilmekten yorulandın. Bak gelmezsen inan içimden de hiçbir şey gelmiyor, her başladığım iş yarım kalıyor. Anlayacağın gelmelerine bağlı tüm içimden geçenler. Bak cümleler de yarım kaldı. Oysa tamamına ermek istediğim tek şeydin. Yani sesin. Yüklemim özlemek, belirtili nesnem de belli ama tamamlayamıyorum bir türlü cümleleri.

Nasıl dağınık aklım bir bilsen, sesini hatırladıkça toparlanamıyorum, daha çok dağılıyor. 

Parçalarıma ulaşamıyorum.

Bundan sonra yapmayacağım diyerek son defa yapılan onlarca şeyin ne kadar boş-değersiz olduğunu bilmek her ne kadar güzel bir duygu olsa da onları defalarca tekrarlıyor olmak insanın kendine verdiği daha doğrusu verip de tutamadığı sözlerin çokluğuna işaret eder. Bu hal zaman zaman insanın içini daraltsa da -anlık- doğan pişmanlıklardan çıkarılmaya çalışılan büyük derslere daha çok çalışmak gerek. Umulur ki pişmanlıklar bir gün icraate geçer.

Tahammül

İnsanlara değil, makam ve kıyafetlere saygı duyuyoruz. Hiç kimse güzel değil, sadece makyajla güzelleşiyoruz. Ağızlardan çıkan kelimeler duymak istediğimiz gibi değilse kötüler. Kulağımıza gelen hiçbir söz, onu kabul etmiyorsak yanlış. Doğru olmadığı için değil duymak istemediğimiz, duysak da kabullenmediğimiz için. Kimseye tahammülümüz yok oysa ne kadar çekilmez olduğumuzun farkında bile değiliz. 

Hırslarım Olmadı

Hırslarım olmadı dünyaya dair, yarınlar için plan da yapmadım. Ne dünümden bir pişmanlığım var ne de yarınıma karşı büyüttüğüm umutlar. İkisi de boş benim için. Bugüne odaklanıp 24 saatte yaptıklarıma baktım, o kısa sürelere sığdırabildiklerim, avuntularım. O kadar fazla üzülecek şey var ki tam zamanında mutlu olmak için uğraştım hep. Sıkıntı, kederlerim olmadı mı hiç, ya ağlamaklı olduğum anlarım? Kısa süreliydi neşeler, derin bir kuyuydu sanki üzüntüler, içinde dolanan ben. Bir çıkar yol olsa da kendi bildiğini okuyan ben. 

İnsan olmaya çalışıp hayvanlardan farklı olduğumuzun bilincine varmaya çalıştım bir de. Aynı dili bildiğim insanlar gibi konuşmadığımın sonraları farkına vardım. Yanlış veya doğru ikisini de yaşayıp gördüm. Bunları anlatacak kimsem yoktu, örnek de alabilecek... Hayatı hep tecrübe ederek öğrendim. O zaman anladım ki daha kalıcıydı her şey, böyle belirginleşti yüzümdeki çizgiler.