Ben Hiç

Ben hiç aşıklar gibi yağmurda ıslanmadım, damlalara bakarak saçma sapan hayaller kurmadım. Girdiğim her kuyudan tek çıkmaya çalıştım, kimseyi yanıma yakıştıramadım. Elimi ısıtacak bir başka eli hiç aramadım, ya buharını verdim nefesimin olmadı ovuşturup cebime soktum. Benim hiç kafaya takacak aşklarım olmadı, sevmeye mesai harcayacak zamanım da. Rüzgarın inadına yakmaya çalıştığım sigaraya özenmedim, dumanını çekerek 'ah ulan!' da demedim. Ben hiç düşüncelerimi çırılçıplak sunamadım, renk körüyüm ya pembelere, yeşillere boyadım. Sapasağlam olmaya çalıştığım dünyada sırılsıklam olduğum hiçbir ana sevinmedim. Ne sevmeyi akıl edebildim ne şemsiyeyi, kuruyunca üzerim ancak kendime geldim. Ben hiç kimseye hasret duymadım, zaten ne vuslatlara alışabildim ne de ayrılıklara, hele ıslanmaları... 

Ulan onu hiç sorma.

Duyarlıyız

Ufak bir kıvılcım bekliyoruz, patlamaya hazır bombayız sanki. Ama yaptığımız sadece ses çıkarmak; gürültü, patırtı. Yeter ki olay olsun, büyüklüğü mühim değil her türlü sloganı atıp protesto edebiliyoruz. İçimiz kıpır kıpır ya yerimizde duramıyor, rahatta bekleyemiyoruz. Her olayda en ön safta yer alıyoruz. 

Hani duyarlıyız ya sesimizi kesmiyoruz. O kadar gürüz ki asla sakince yolumuzda akamıyor çağlayan gibi etrafımızı dağıtıyoruz. 

O kadar alışmışız ki sese, olaysız günlere şaşıp kalıyoruz.  Ve insanları da unutmuşuz.

Giden canlara, kesilen ağaçlar kadar ses çıkarmıyoruz.