Zincirin pasında gizliydin, kapı menteşesinin yağında; sana bağlandığımda. Baharda uçuşan polenler gibi kararsızdın, yeri geldi samyeli gibi nereden geldiğini bildin. Çocukların çığlıkları gibi şendin pencerenin gıcırdaması gibi iç titretirdin. Akşam karanlığıydın sen, zifiri kış gecelerinin ayazı bol soğuğuydun; Ankara'ydın! Yaşamak için sebebin çoktu, tam merkeziydin hayatın, ıstırabın içleri korkuturdu; İstanbul'dun! Ya terli avuçlarıydın sevgililerin ya tozlu ayakkabıları insanların, her zaman gizlemeye sakladıklarıydın insanların. Soğuk duvarları olurdun bazen yüksek surlu sarayların, tek asfalt yolu gibiydin en ücra taşranın. Varlığından habersiz ilkokuldun; öğrencisiz, rağbetsiz, geç kalan son ders zili gibiydin bakışları üzerine çeker herkesi bekletirdin. Tek mavi bayraklı plajıydın kalplerin oysa girilmesi yasak bir gölettin; tehlikeli. Sanki her şeyde vardın, herhangi bir şeydin; çok abarttım. Oysa ben hiç, sen bir şeydin; şimdi hiçbir şeysin.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder