Hırslarım olmadı dünyaya dair, yarınlar için plan da yapmadım. Ne dünümden bir pişmanlığım var ne de yarınıma karşı büyüttüğüm umutlar. İkisi de boş benim için. Bugüne odaklanıp 24 saatte yaptıklarıma baktım, o kısa sürelere sığdırabildiklerim, avuntularım. O kadar fazla üzülecek şey var ki tam zamanında mutlu olmak için uğraştım hep. Sıkıntı, kederlerim olmadı mı hiç, ya ağlamaklı olduğum anlarım? Kısa süreliydi neşeler, derin bir kuyuydu sanki üzüntüler, içinde dolanan ben. Bir çıkar yol olsa da kendi bildiğini okuyan ben.
İnsan olmaya çalışıp hayvanlardan farklı olduğumuzun bilincine varmaya çalıştım bir de. Aynı dili bildiğim insanlar gibi konuşmadığımın sonraları farkına vardım. Yanlış veya doğru ikisini de yaşayıp gördüm. Bunları anlatacak kimsem yoktu, örnek de alabilecek... Hayatı hep tecrübe ederek öğrendim. O zaman anladım ki daha kalıcıydı her şey, böyle belirginleşti yüzümdeki çizgiler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder