Korkarım

“Hayat üç bölümdür: Dünyayı değiştireceğini sandığın, dünyanın değişmeyeceğine inandığın ve dünyanın seni değiştirdiğine emin olduğun...”

J.P.Sartre

Korkarım, korkaklığın beni hayattan uzaklaştırmasından. 

Bir çocuk ağlar her gece yatağında. 

Ne zaman gözünü kapasa sesi çınlar kulağında. 

Yirmi beş otuzundan sonra gelen sana gerçekten içten mi gelir? 

Yoksa çıkarı mı içindir?

Gelen peki ne zaman gidecektir?

İkinci bölüme başladığının günü bugün: Yirmi dört ocak iki bin yirmi üç. Hüzünle karışık bir duygu durumu aslında bu. Bir benzerini on bir yaşında yaşayan rehber öğretmene şikayet edilmiş bir çocuk vardı. Kesin vakti bilinmez, eskidendi günü gününe yazdığı. Çok da iyi hatırlıyor, olmadığı bir gündü annesi. O gündü, bir milyon lira harçlıkla okula gittiği. Dörtte birini harcamış, beş yüz bin lirası kağıt para gözünde ve bozukluk cebindeydi kalan diğerleri. Müdür ve avenesiyle sınıfa girilmiş arama bahane, eliyle koyulmuş gibi kayıp bir milyon liranın harcanmayan dörtte üçü bulunmuştu. Sonrasında ders arası, anlık gafletle yapıldığının itirafa zorlanması vaktiydi. Büyüdükçe vakitler de çabuk geçerdi. Yedi sene sonrasıydı asıl gerçeği öğrendiği. O da basit bir sohbet sırasında çaya katık edilmekle belki de vicdan rahatsızlanmasıyla itiraf edilmişti. Yine basit bir günün basit bir zaman diliminde olmuştu, şikâyet eden kızın aslında onu sevmemesi sebebiyle böyle yaptığını işitişi. Bu akran zorbalığından öte bir şeydi. Deliye dönse de geçip gitmişti, sonrasında sessizlik seç[tiril]mişti. 

Yaşı on sekizdi. 

Asiydi. 

Sessiz kalamazdı. 

Zorlandı. 

Ses çıkarmadı. 

Bastırdı

Güzelim duyguları. 

Böyle böyle sessizlikte aramaya başladı sekîneti; susmaya daha sonra ahdetti. 

Ne kadar sızlar vicdanın? 

Oysa hepsi aynı bestelerin.

Ne önemi var güftenin?

Neyse hepsi aynı çaldıkların.

(Korkarım 2)