.............................NOT................................

Aslında insan, şu halde özlemeyi bile özler oluyor.

Bir haller oluyor, zaman zaman kendine de yabancılaşıyor, 'Kimim ben?' diyor, sorular cevapsız kalıyor.

Akıl tırmalayan ne varsa, ona gelince olanca hızıyla hareket ediyor, iç gıcıklıyor. 

Her ne ise yaşadıkları hatırlamakta zorluk çekiyor, yaşadığından bir hayattan endişeleniyor.

İnsanlarla eşyaları karıştırıp duruyor, hatırladığında kimin ne 'mal' olduğuna karar kılamıyor, hepsine aynı ismi veriyor. 

Doğruluğundan emin olamadığı kimseden emanet istemiyor, çok önce başı yanmıştı çayı şekersiz içiyor.

Sorularına cevap aramıyor, bilinmeyenlerin üzerinde duramıyor, kayıplarını irdelemiyor, kaybolanları takmıyor.

Kaybedenler kim, yenilgi isteyenler yüzünden mi galipler yoksa her zaman yenilmeyi isteyenler mi namağlup.

İnsanoğlu bilmiyor, bilmek istemiyor oysa neler oluyor, neler dönüyor, girdiği bir çarkta kendi enerjisini, kendini tüketiyor; bilmek istemiyor.

Bitmek bilmiyor.

Saklanmaya çalıştığı kara deliklerinde gözleri kararıyor, gitgide  sızlanmaya başlasa da geç oluyor.

Kana susayanlar ve bunun farkında olmayanlar yakıp yıkmaya devam ediyor, zaferlerinden övünç duyuyor, kaybettiklerini bilmiyor.

Her zaman kazanacağını düşünenler filozoflukta derece alıyor, başyapıtlar üretiyor; anca düşünüyor.

Birileri üşüyor, kimi akıllara sinekler üşüşüyor, beyinleri garip yaratıklar kemiriyor, bir zamanların yeşilliklerinde şimdi bataklıklar yer alıyor.  

Dinledikleriyle duydukları arasındaki farkı da ayırt edemiyor, aradıkları ve ulaşabildikleri her zaman farklı; bilmiyor. 

İstedikleri ile elde ettikleri her zaman farklı, tıpkı yanındakilerle unuttukları gibi fakat o bunu bilmiyor. 

Belki de biliyor bilmezlikten geliyor; mutlu olmayı deniyor; boşa kürek çekiyor, milim yol alamıyor; yerin dibine giriyor. 

Son günleri diyerek kimselere takılmadan geçsin istiyor, istemekle yetmiyor ayağı sürekli iplere takılıyor, düşe kalka yol almaya devam ediyor.

Dizleri kanıyor, artık ayağa kalkmak, dik durmak tek emeli fakat bu uğurda neler kaybetti; bilmiyor ki. 

Dedim ya her zaman istenilen elde edilemiyor bu yüzden insan her zaman mutlu olamıyor. 

Denedikçe yanılıyor, yanıldıkça zorluyor ve zorla hiçbir şey olmuyor, lafla hiçbir gemi hareket etmiyor. 

Balık aklının kıymetini bilmiyor, sürekli unutuyor; unutanları kimse hele 'mef'ul'ler hiç affetmiyor.

Affetmek sevgiden geliyor, gelen her zaman gideni aratıyor, aramayan her zaman unutan oluyor . 

Bir sınavdır diyerek hayata devam edenler kazanıyor, pes edenler zaten kaybettiler, öldüler; kendileri de bilmiyor. 

Unutanlar ise farkında değiller fakat unutmalarına sebep kendileri değiller, ruhun cesetten önce irtibatını kesmesidir ilişkileri bitiren yani hiçbir zaman tek taraflı değildir unutmak. 

Aklın aklı ermese de, ten o inceliğine rağmen hissetmese de ruhumuz her bir şeyi, hepsini biliyor. 

Karşı koymak imkansızlaşıyor sanıyor insan karşıdakine, göz görmeyince, karşısında onu göremeyince hemen elden gidiyor. 

Hiçbir değer hak etmediği yerde bitmiyor her bir son yeni değerler getiriyor; kimse hak ettiği yerde bulunmuyor. 

Ve bilmediğimiz bir şey, insanlar çok çabuk aldanıyor, zaman geçiyor, hayat bitiyor.

Kimler kaldı ki akıllarda kimse gitmek istemiyor