Dönüp de ardıma baktığımda, hani çok şey olmasa da hafızamda, insanlara yardımı özledim.. Anladığım kadarıyla.
Kiminin derdine ortak olabilmeyi, kiminin aklına girmeyi... gece başlayıp sabahlara kadar sohbet etmeyi, kadim dostlarla hasbihâli, onları gülerken görebilmeyi... sırtını yaslamış uyurken o nefesini dinlemeyi varsa derdini çözebilmeyi... ağlarken (dayanamam ya) gözyaşlarını silebilmeyi, en ufak bir değişikliği, saçı, kokusu, ojesi.. fark edebilmeyi dışarı çıkarken kız-erkek sayısına riayeti, pikniklere geç gitmeyi, gitarla serenat etmeyi, şiir yazıp bestelemeyi, akrostişleri, sıcak tebessümleri, haklı kinleri, haksız sevgileri, çok sevgilileri, değer alıp vermeyi ve hatta canı vermeye yeltenmeyi, 'Acaba nerede şimdi?' diye merak etmeyi, akşam istasyonda beklemeyi, 'Ada Ekspresi'ni 'Maltepe'ye göndermeyi ve gelecek en yakın zamanı beklemeyi, içinde de sürekli 'Ya gelmezse' endişelerini özledim..
En çok da tırnakları frençli beyaz tenli bilekleri..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder